پیام نفت: صنعت نفت ایران امروز پنجم خرداد ماه رسما وارد یکصد و ششمین سال حیات خود میشود. با وجود افزایش ظرفیت تولید، انتقال و توزیع نفت، گاز و فرآوردههای نفتی و توسعه صنایع پتروشیمی در طول سه دهه گذشته؛ بزرگترین دارنده مجموع ذخایر نفت و گاز هنوز از واردات بنزین بی نیاز نشده است.
به گزارش افکارنیوز، صنعت نفت ایران پای به یکصد و ششمین سال حیات خود می گذارد تا با گذشت بیش از یک قرن این لوکوموتیو اقتصادی کشور پس از دست و پنجه نرم کردن با سایه و روشنهای متعددی همچون دوره استعمار و استثمار، پیروزی انقلاب و ۸ سال جنگ تحمیلی، بازسازی و نوسازی خرابیهای جنگ، شکوفایی و توسعه حالا با غیر قانونیترین تحریمهای بینالمللی یک دوره جدید تاریخی را تجربه کند.
امروز دوشنبه پنجم خرداد ماه ۱۰۶ سال از زمانی که برای نخستین بار طلای سیاه ایران در عمق ۳۳۸ متری سطح زمین از چاه شماره یک مسجد سلیمان فوران می گذرد تا نقطه عطفی شد برای تاریخ سیاسی و اقتصادی ایران رقم بخورد.
بر اساس روایت تاریخی شرکت ملی نفت ایران، به دنبال واگذاری امتیاز استخراج و بهرهبرداری از نفت به "ویلیام ناکس دارسی" انگلیسی و پس از پنج سال جستجو، کشورمان و البته خاورمیانه در پنجم خرداد ۱۲۸۷ خورشیدی گرمی طلای سیاه را لمس کرد.
امتیاز استخراج، بهرهبرداری و لولهکشی نفت و قیر در سراسر ایران (به جز پنج استان آذربایجان، گیلان، مازندران، گرگان و خراسان) به مدت ۶۰ سال در سال ۱۲۸۰ میلادی و در دوره حکومت مظفرالدین شاه قاجار به دارسی داده و متعهد شده بود که از عواید حاصله ۱۶ درصد به عنوان حقالامتیاز و ۲۰ هزار لیره نیز به صورت نقد به عنوان سهم ایران، به دولت بپردازد.
پس از کشف نفت از این چاه که با وسایل ساده و ابتدایی آن زمان در سازند آسماری حفر شده بود، بهرهبرداری از آن از سال ۱۲۹۰ با تولید روزانه ۵۰۰ بشکه نفت آغاز شد. پس از آن نیز به ترتیب حوزههای نفتی هفتگل در سال ۱۳۰۶، آغاجاری (۱۳۱۵)، گچساران و پازنان (۱۳۱۶) و نفت سفید (۱۳۱۷) کشف شد و به دنبال آن مخازن بسیار غنی و مهم دیگری نظیر میادین نفتی لالی (۱۳۲۷)، اهواز (۱۳۳۷)، بینک (۱۳۳۸)، بیبیحکیمه (۱۳۴۰)، مارون و کرنج (۱۳۴۲)، پارسی و رگسفید (۱۳۴۳) کشف و به بهرهبرداری رسیدند.
از سالهای اولیه تولید نفت ایران، چشم طمع بیگانگان به دنبال استثمار منابع زیرزمینی کشور بوده و آنان در هر فرصتی به گرفتن امتیازهای گوناگون نفتی اقدام می کردند. پس از لغو امتیاز نفتی دارسی بین ایران و انگلستان، قرارداد الحاقی گس - گلشاییان به منظور کشف و استخراج نفت از سوی شرکتهای نفتی انگلیسی منعقد شد. قراردادی که در مرحله ارائه به مجلس برای تصویب با مقاومت عدهای از نمایندگان و علما به ویژه آیت الله کاشانی روبه رو و در نهایت پس از فراز و فرودهایی منجر به ملی شدن صنعت نفت ایران در ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ شد.
درحالی که تا زمان ملی شدن صنعت نفت تعداد کارمندان عالی رتبه ایرانی در تمام مناطق نفتخیز و ادارات شرکت نفت از ۳۰ نفر تجاوز نمی کرد، ملی شدن صنعت نفت نقطه آغاز برای بومی شدن این صنعت تخصصی شد. به طوریکه تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی شرکت ملی نفت ایران تنها کار توزیع و فروش فرآورده های نفتی و گاز طبیعی جهت مصارف داخلی و همچنین مسئولیت تامین، نگهداری و اداره خدمات پشتیبانی تولید را تحت عنوان"خدمات غیرصنعتی" به عهده داشت.
در این راستا میزان تولید نفت خام در دورههای مختلف بسیار متفاوت بوده است. درحالیکه میزان تولید طلای سیاه در سالهای پیش از انقلاب به بیش از ۶ میلیون بشکه در روز نیز رسیده بود، این رقم در سالهای جنگ تحمیلی به کمتر از سه میلیون بشکه در روز رسید.
تحریم نفت و فرصت طلایی افزایش تولید گاز
همزمان با ۱۰۶ ساله شدن صنعت نفت، تحریمهای خصمانه و هوشمندانه غرب محدودیتهای متعددی برای توسعه میادین و صادرات نفت و گاز ایران به وجود آورده است، برخی از تحریمهای درونی هم به پاشنه آشیل توسعه تمام عیار لوکوموتیو توسعه اقتصاد کشور در بخش بالادستی تبدیل شده است.
در حال حاضر ایران دارای ۲۲ میدان مشترک نفت و گاز با کشورهای مختلف همسایه است به طوریکه با عراق ۸ میدان، عربستان ۵ میدان، قطر ۳ میدان، امارات ۴ میدان و عمان و ترکمنستان هر کدام یک میدان مشترک وجود دارد که به استثنای ۳ تا ۴ میدان در سایر میادین مشترک نفت و گاز از رقبای عربی عقب ماندهایم.
اوج عقب ماندگی نفتی و گازی ایران در میادین مشترک به لایه نفت و گاز پارس جنوبی باز میگردد که با وجود برداشت چند برابری طرف قطری از نفت، گاز و میعانات گازی این میدان مشترک، ایران حتی با سرمایهگذاری ۴۶ میلیارد دلاری هم موفق به راهاندازی یک فاز جدید افزایش تولید گاز در پنج سال اخیر نشده است.
مطابق با اهداف برنامه پنجم توسعه باید ظرفیت تولید نفت به بیش از ۵ میلیون بشکه و تولید گاز به حدود ۱.۴ میلیارد مترمکعب در روز افزایش یابد که هم اکنون پیشرفت طرحهای توسعه یا نفت و گاز طوری بوده که امکان تحقق این اهداف کلان هم وجود ندارد.
به اعتقاد کارشناسان تحریمهای نفت اتحادیه اروپا بهترین فرصت برای بازسازی و احیای چاههای قدیمی نفت و تمرکز بیشتر فنی، مهندسی و لجستیکی برای افزایش تولید گاز بوده که مسئولان شرکت ملی نفت از این فرصت طلایی برای افزایش تولید گاز استفاده نکردند و حتی هم اکنون تولید گاز کشور روندی نزولی پیدا کرده است.
هم اکنون حجم ذخایر نفت قابل برداشت ایران بیش از ۱۵۷ میلیارد بشکه و ذخایر گاز به بیش از ۳۳.۷ تریلیون مترمکعب برآورد می شود و با وجود کاهش ذخایر نفت و گاز در اکثر کشورهای عضو اوپک، ایران دست کم برای ۱۰۰ سال آینده نفت و ۲۰۰ سال آینده گاز در اختیار دارد.
صنعت نفت چشم انتشار جشن خودکفایی بنزین
در شرایط فعلی ایران با در اختیار داشتن ۳۵ هزار کیلومتر خطوط فشار قوی گاز از ظرفیت انتقال بیش از ۷۰۰ میلیون مترمکعب گاز برخوردار است. در صنایع پالایشی هم ظرفیت پالایش طلای سیاه ایران به دو میلیون و ۸۵۰ هزار بشکه در روز افزایش یافته است.
بر اساس هداف تعیین شده، قرار است تا سال آینده ظرفیت پالایش نفت ایران با بهره برداری از برخی پروژهها به بیش از سه میلیون بشکه در روز افزایش یابد و همزمان با این افزایش ظرفیت واردات بنزین کشور هم متوقف شود.
با این وجود، هم اکنون با توقف تولید بنزین پتروشیمی ها، ایران به طور متوسط روزانه حدود ۷ میلیون لیتر بنزین وارد می کند و این در حالی است که ایران اولین کشور خاورمیانه بوده که اقدام به پالایشگاه سازی و تولید فرآورده های نفتی کرده است.
در صنایع پتروشیمی هم هر چند ظرفیت تولید محصولات پتروشیمی و فرآورده های پلیمری به بیش از ۷۰ میلیون تن در سال افزایش یافته اما هنوز بخش عمده ای از اهداف توسعه صنایع پتروشیمی و توقف خام فروشی نفت و گاز به طور کامل محقق نشده است.
در این بین، با وجود اعمال سخت ترین تحریم های بین المللی و محدودیتهای خارجی پیشرفت های قابل قبولی در حوزه طراحی، ساخت، نصب و راه اندازی پیچیده ترین مگا پروژههای نفتی حاصل شده است.
|