دیوانسالاری حاکم بر ایران به سیاست های کلی نظام و تاکیدهای مستمر بر حمایت از تولید توجه چندانی ندارد و همچنان دیوار تولیدکنندگان کوتاه ترین دیوار است.

حتی در کشور سوریه که مردم آن یک دهه جنگ ویرانگر را تجربه نموده اند در زمان های کمبود برق آخرین بخشی که برق آن قطع خواهد شد واحد های تولیدی هستند و بخش خانگی اولین اولویت در قطع برق در زمان های کمبود است بگونه ای که مردم خود را با این واقعیت وفق دادن و انواع لامپ های LED شارجی و انواع  باتری های ذخیره برق در خانه ها وجود دارد.

بنده هیچ کشوری در جهان را نمی شناسم که در زمان های کمبود گاز اولین اولویت آنها برای قطع گاز، واحدهای تولیدی باشند. این سیاست که  در قطع گاز و برق واحدهای تولیدی خصوصا واحدهای بزرگ تولیدی در اولویت باشند به هیچ وجه منطقی نیست.  قطع گاز واحدهای بزرگ تولیدی که هزاران نفر در آنها مشغول کار می باشند خسارت های بسیار سنگینی به این شرکتها و اقتصاد ملی وارد می کند. 

وقتی گاز واحدهای بزرگ تولیدی قطع شود تولید متوقف می شود و هیچ جایگزینی  وجود ندارد اما وقتی گاز واحد های پر مصرف خانگی قطع شود آنها با پوشیدن چند لباس بیشتر و استراحت در اتاق خواب بجای پذیرایی های صد متری و زودتر خوابیدن و چند پتوی بیشتر و استفاده از هیتر برای گرمایش اتاق خواب می توانند چند روز را تحمل کنند و بعداز چند روز با کاهش مصرف گاز و فشار به شبکه توزیع گاز، گاز این مشترین وصل می شود و آنها باید بدانند در صورت پر مصرف بودن باز هم گاز آنها برای مدت طولانی تر قطع خواهد شد.

در ایام سرد زمستان بخش خانگی حدود 80 درصد گاز تولیدی کشور را مصرف می کند و چون هیچ نگرانی از قطع گاز ندارد و قیمت گاز در ایران به شدت ارزان است پر مصرف ها به مصرف بی رویه خود ادامه می دهند. 

تاکید می نماید سیاست خسارت بار قطع گاز واحدهای تولیدی برای همیشه مطلقا متوقف گردد و بجای آن بر مشترکین پر مصرف گاز خانگی جهت کنترل مصرف بی رویه فشار وارد شود اولین جایی که گاز آن باید قطع شود مشترکین پر مصرف خانگی هستند و از این پس فکر قطع گاز واحدهای تولیدی باید برای همیشه از اذهان مسئولین پاک شود.

قطع گاز واحدهای تولیدی سالانه حدود سه میلیارد دلار خسارت و عدم النفع به دنبال دارد مسئولین ارشد اجرایی کشور چگونه بدین سادگی حاضر به پذیرش چنین خسارتهای سنگینی می باشند؟! 

 

منبع: ندای هموطن