به گزارش میز نفت، موضوع این قرارداد به شناور اوشنیک 500 بر می‌گردد؛ شناوری که برای لوله‌گذاری در دریا مورد استفاده قرار می‌گیرد و از منظر استراتژیک، برای صنعت نفت بسیار حیاتی است. با این وجود هیئت مدیره شرکت تاسیسات دریایی تصمیم گرفته است به بهانه نبودن پروژه‌ای در داخل کشور، این شناور را به خارج از کشور منتقل کند.

حالا فشارها و نامه نگاری‌ها به جواد اوجی بیشتر شده تا هر چه سریع تر مجوز خروج این شناور مهم از ایران امضا شده و تا 7 سال هیچ خبری از اوشنیک در ایران نباشد.

اما جزئیات این قرارداد چیست؟ یک شرکت خارجی که البته جزئیات جالبی درباره آن وجود دارد، شریک شرکت تاسیسات دریایی شده است و قرار است اوشنیک را به اجاره خود در بیارود؛ روی کاغذ این ایده جالبی است. یک شناور به مانند دکل حفاری ایران خزر که سال‌ها در ترکمنستان کار می‌کرد، به کشوری دیگر رفته و منابع قابل توجهی را برای شرکت مالک به ارمغان می‌آورد.

شرکت تاسیسات دریایی هم با تمسک به چنین ایده جذابی، از اوجی خواسته است با نظر به این مهم، اجازه خروج اوشنیک را صادر کند. البته افراد ذی‌نفوذ، جزئیات این قرارداد را به طور واضح ارائه نکرده‌اند اما اسنادی که وجود دارد نشان می‌دهد اوشنیک قرار است به مدت 7 سال به یک شرکت اروپایی اجاره داده شود.

البته «اجاره» فقط عنوانی است که در این قرارداد وجود دارد؛ اصل این همکاری آن است که شرکت  تاسیسات دریایی، اوشنیک را به یکی از بنادر خارجی برده و منتظر می‌ماند تا شاید پروژه‌ای به این شناور داده شود و اگرظرف این 7 سال هیچ پروژه‌ای به این شناور داده نشود، شرکت خارجی هیچ تعهدی به تاسیسات دریایی ندارد!

همه هزینه‌های اوشنیک اعم از انتقال به بندر مورد نظر و تامین حقوق و هزینه‌های نیروها و کشتی بر عهده تاسیسات دریایی است به این امید که شاید پروژه‌ای به این شناور داده شود. حتی این شرکت خارجی، هزینه‌های انتقال اوشنیک را پرداخت نمی‌کند. این در حالی است که اصولا در چنین قراردادهایی، طرف قرارداد همه هزینه‌های انتقال را پرداخت می‌کند که این رقم برای رفت و برگشت اوشنیک از خلیج فارس به بندر مورد اشاره، بین 8 تا 10 میلیون دلار ارزیابی می‌شود.

توجیه تاسیسات دریایی این است که دیگر کار زیادی در خلیج فارس برای اوشنیک نیست پس بهتر است 7 سال این شناور را در اختیار یک شرکت خارجی قرار داد بدون آنکه پولی دریافت شود؛ این درحالی است که در همه جای جهان،شناورها در بنادر مالک مستقر شده و پس از آنکه پروژه‌ای تعریف شود، به محل اجرای پروه حرکت می‌کنند.

قراردادی که در شرف امضا شدن است، یک معنای ساده دارد؛ شرکت خارجی بدون اینکه شناوری بخرد صاحب یک شناور مهم و گران قیمت می‌شود بدون اینکه بخواهد یک سنت به شرکت تاسیسات دریایی پرداخت کند! آن هم شناور اوشنیکی که به قیمت 300 میلیون دلار خریداری شد و هنوز تاسیسات دریایی 200 میلیون دلار آن را به شرکت ملی نفت پرداخت نکرده است!

در صورت اجرایی شدن این قرارداد، شرکت خارجی با اموال تاسیسات دریایی در مناقصات شرکت می‌کند ولی همه هزینه‌ها با شرکت ایرانی است که به معنای سود شرکت خارجی و ضرر شرکت تاسیسات دریایی است. 

حتی اگر شرکت خارجی، پروژه‌ای به این شناور بدهد با نرخ اجازه ثابت و کمتر از 100 هزار دلار پرداخت می‌کند که عایدی تاسیسات دریایی در یک پروژه 100 کیلومتری دریایی،  کمتر از 7 میلیون دلار است و اصل سود به جیب شرکت خارجی می‌رود. این در شرایطی است که نرخ اجاره این شناور در بازار خلیج فارس بیش از 340 هزار دلار است.

تاسیسات دریایی طی سال‌های گذشته در حوزه خرید دکل دریایی، تجهیزات صنعتی، لوله‌ها و ... حواشی بسیاری داشته است که نمونه بزرگ آن، ماجرای دکل گمشده‌ای است که 87 میلیون دلار برای آن پراخت شد اما به یکباره غیب شد؛ اتفاقی که شبیهش در حال رخ دادن است و ممکن است شناور 300 میلیون دلاری هم برای همیشه غیب شود.