روستای ایمیاکن، سردترین نقطه جهان

اویمیاکن (Oymyakon)، روستایی در منطقه اومیاکنسکی جمهوری یاقوتستان روسیه است که در کنار رودخانه ایندیگیرکا قرار دارد. این روستا سردترین نقطه مسکونی زمین است و در آن همچنان افرادی زندگی می کنند. روستای ایمیاکن با ۵۰۰ نفر جمعیت حدود ۷۵۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد. در  ژانویه ۱۹۲۶ دمای هوا در این نقطه به منفی ۷۲ درجه سانتی گراد رسیده بود که تا به حال کمترین دما در دنیا برای یک منطقه مسکونی بوده است. اگر می خواهید بدانید که مردم این روستا چگونه زندگی می کنند در ادامه با الی گشت همراه باشید.

مطالب مرتبط:۵ چیزی که قبل از سفر به روسیه باید بدانیدپدیده شب های سفید در روسیه چیست؟

روستای اویمیاکن  در شرق شهر یاکوتسک قرار دارد به طوری که شهر یاکوتسک در ۹۳۰ کیلومتری این روستاست. زمستان های این روستا بسیار سرد و استخوان سوز است و مقدار متوسط دما به منفی ۵۰ درجه سانتی گراد می رسد. این شهر را همیشه پر از برف می بینید و زمین آن همیشه یخ زده است. گفته می شود علت سرمای بیش از حد و عجیب این ناحیه  قرار داشتن در بین دو کوه بلند است که سرما را در بین خود حبس کرده است و مانع خروج جریانات سرد از این ناحیه می شود. با تحقیقاتی که صورت گرفت درستی این ادعا ثابت شده است به طوری که با بالا رفتن از کوه های اطراف، هوا گرم تر می شود.

این روستا آنقدر توجه افراد مختلف را به خود جلب کرده است که عکاسی ماجراجو از کشور نیوزلند تصمیم می گیرد برای عکاسی از زندگی مردم این روستا سفری به آنجا داشته باشد. با دیدن عکس های این عکاس می توان متوجه شد که زندگی در چنین دمایی چقدر می تواند دشوار و طاقت فرسا باشد.  او در مدت اقامت دو روزه خود در این روستا فهمید که به دلیل یخ زدگی لنز دوربینش نمی تواند برای گرفتن عکس های با کیفیت دوربین خود را زوم کند.

زمین همیشه یخ زده است و به همین دلیل نمی توان خانه ها را لوله کشی کرد و مجبورند سرویس های بهداشتی را در بیرون از خانه ها می سازند. دامدارانی که به پرورش گاو مشغول هستند شب ها طویله ها را برای نگهداری حیوان گرم می کنند. این روستا برای تامین مواد غذایی مردم فقط یک فروشگاه دارد و راه دسترسی به این محل فقط یک جاده است که همیشه پوشیده از برف است. مردم روستا اتومبیل های خود را هیچ وقت در بیرون از منزل پارک نمی کنند چون دراین صورت ماشین شدیدا یخ زده و دیگر هرگز کار نمی کند آن ها اتومبیل را در پارکینگ های گرم می گذارند. برای گرم کردن خانه ها از منبع زغال سنگ استفاده می شود و مردم، بیشتر وقت ها در خانه هستند و فقط در موارد ضروری از خانه های خود بیرون می آیند.  این روستا در زمستان فقط ۳ ساعت و در تابستان ۲۱ ساعت روشن است. زمین همیشه یخ زده  باعث شده که مردم برای دفن مرده ها مجبور شوند آتش بزرگی روشن کنند تا یخ ها آب شود و سپس زمین را بکنند.

سوز سرما مانع از رشد هر گونه گیاهی در این محل می شود به همین دلیل مردم به جای کشاورزی به دامپروری و کارهای صنعتی مشغول هستند و برای تغذیه خود معمولا از گوشت هایی مثل ماهی های یخ زده و ماهی سفید استفاده می کنند.