به گزارش خبرگزاری فارس، در تاریخ 12 دسامبر 2015 در پاریس، 195 کشور جهان در بیست و یکمین اجلاس کنوانسیون تغییرات آب‌وهوایی سازمان ملل متحد به سندی دست یافتند که مبتنی بر آن تمامی کشورهای عضو موظف هستند برنامه خود را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای انسان‌ساخت خصوصاً دی‌اکسید کربن کاهش دهند.

این سند با این پیش‌فرض به امضا رسید که انتشار دی اکسید کربن باعث تشدید اثر گلخانه‌ای و در نتیجه باعث گرمای غیر طبیعی کره زمین ناشی از فعالیت بشر خواهد شد. پیش فرضی که درباره صحت آن تردیدهای بسیار جدی از سوی دانشمندان مطرح شده است و در جهان علم هیچ اجماعی بر روی آن وجود ندارد.

*نوسانات دمای کره زمین در 400 هزار سال گذشته

بر پایه تلفیق داده‌های حاصل از مجله  nature (1999) و Geophysical Research (1996) که در آن هسته‌های یخی منطقه قطب جنوب و گرینلند و داده‌های حاصل از اتمسفر منطقه‌ای در شمال غربی استرالیا مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند؛ مشخص شد که دمای کره زمین چهار بار از دمای فعلی بیشتر بوده است.

بر اساس این نمودار، دمای کره زمین طی سال‌های گذشته در حال نوسان بوده و به‌کرات افزایش و کاهش داشته است. همچنین نمودار نشان می‌دهد که چگالی کربن بعد از افزایش دمای زمین افزایش یافته است. این نشان می‌دهد که ابتدا دمای زمین عامل تغییر چگالی دی‌اکسید کربن است و نه بالعکس. همچنین نشان می‌دهد در دوره‌هایی که صنعت و سوخت‌های فسیلی چون تفت و گاز در دنیا مورد استفاده قرار نمی‌گرفته است و دی‌اکسید کربن انسان‌ساخت وجود نداشته، اما باز هم دمای کرهٔ زمین بیشتر از دمای کنونی بوده است.

حال سؤال اینجاست که با این دلایل چرا تنها گرمایش زمین مورد بحث است؟

شکل 1  تغییرات دما و دی اکسید کربن در طول 400 هزار سال

*آیا دی‌اکسید کربن عامل گرمایش زمین است؟

حال با فرض آنکه بپذیریم که زمین در حال گرم شدن است، باید به این پرسش پاسخ بدهیم که چرا دمای کره زمین در حالا بالا رفتن است. بنابراین باید به سراغ نظریه‌های موجود برویم که دلایل این گرم شدن مشخص شود.

در این خصوص بیش از بیست نظریه برای توجیه تغییرات آب‌وهوا وجود دارد، اما جالب است که نظریه مبنای معاهده پاریس، از دید بسیاری از دانشمندان مبنای متقن علمی ندارد.

در همین رابطه گروهی از دانشمندان آمریکایی مقاله‌ای تحت عنوان بررسی اثرات زیست‌محیطی دی‌اکسید کربن منتشر کردند که به طور کلی تأثیر دی‌اکسید کربن بر گرمایش زمین را زیر سؤال می‌برد.

 فردریک سیتز رئیس اسبق آکادمی علوم ملی امریکا یکی از پیشگامان این نهضت علمی بود و امضای 31 هزار 487 نفر از متخصصان و دانشمندان این موضوع را نیز جمع‌آوری کرد که در سایت petitionproject.org قابل مشاهده است.

شکل 2 نامه فریدریک سیتز

از سوی دیگر بر اساس مطالعات جداگانه صورت گرفته توسط Robert H. Essenhigh استاد دانشگاه اوهایو و Patrick J.  Michaels استاد دانشگاه واشنگتن، 95 درصد از گازهای گلخانه‌ای موجود در اتمسفر، بخارآب و تنها چهار درصد آن دی‌اکسید کربن است؛ که البته میزان دی‌اکسید کربن تولیدشده توسط انسان از این سهم 4 درصدی، تنها به اندازه 5 درصد است؛ از این اعداد می‌توان نتیجه گرفت که سهم دی‌اکسید کربن انسان‌ساخت در اثر گلخانه‌ای 20 صدم درصد است.

 با این حساب این امر به ذهن متبادر می‌شود که اولاً چرا تنها به نظریه‌ای اکتفا شده که دی‌اکسید کربن را ناشی از گرمایش زمین می‌داند و ثانیاً آیا انسان را باید مسئول پیدایش دی‌اکسید کربن دانست؟

شکل 3 سهم گازهای مختلف در اثرگلخانه ای

 

* کاهش «دی‌اکسید کربن» یا کاهش توسعه اقتصادی؟

بنا بر آمارهای جهانی منتشر شده در زمینه انتشار کربن، کشورهای توسعه‌یافته تا سال 2014 به دلیل بهره‌گیری از انرژی هسته‌ای، نهادینه کردن زیر ساخت‌های اساسی انرژی‌های تجدید پذیر و در بخش بزرگی از اروپا به دلیل بی‌نیاز بودن به انرژی جهت سرمایش یا گرمایش، سیر تولید دی‌اکسید کربن در آن‌ها ثابت و در اکثر موارد حتی منفی است.

اما آنچه از آمار کشورهای درحال‌توسعه می‌توان فهمید آن است که این کشورها در مسیر پیشرفت و توسعه خود سیر صعودی در مسیر تولید دی‌اکسید کربن دارند. به این دلیل واضح که انرژی رگ حیات صنایع در تمام دنیا است و کشورهای درحال‌توسعه برای پیدا کردن جایگاه مناسب در جامعه جهانی تلاش می‌کنند.

 

شکل 4 میزان ذخیره به مصرف نفت و گاز در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه

این موضوع زمانی مشهود می‌شود که به نمودار روند انتشار کربن در ایران مراجعه کنیم تا متوجه شویم که هرچه میزان تولید دی‌اکسید کربن در ایران بالا رفته به همان میزان، توسعه هم در کشور افزایش داشته است.

 

شکل 5  رشد تولید دی اکسید کربن در کشور

این در حالی است که طبق آمار BP 2016، برای کشور آمریکا 12 سال تا اتمام منابع نفتی متعارف زمان باقی مانده در حالی که برای کشوری مثل ایران، این رقم 110 سال است. همچنین طبق این آمار، منابع گاز متعارف آمریکا 14 سال دیگر به اتمام می‌رسد در حالی که 177 سال تا اتمام منابع گاز ایران باقی مانده است.

از سوی دیگر با توجه به آنکه در این تفاهم‌نامه کشور متعهد می‌گردد که رشد انتشار دی‌اکسید کربن را کاهش و زیرساخت‌های مربوطه را محدود کند، لذا با مشکلات جدی مواجه خواهیم شد؛ با توجه به این نکته بسیار مهم که عمده انتشار دی‌اکسید کربن تاکنون به دلیل فعالیت‌های صنعتی کشورهای توسعه‌یافته بوده است اما این کشورها در توافق‌نامه پاریس از کشورهای درحال‌توسعه می‌خواهند که مصرف سوخت‌های فسیلی خود را به‌صورت داوطلبانه محدود کنند.

علیرضا صفری یک کارشناس دانشگاه صنعتی امیرکبیر در این خصوص گفت: با این شرایط با محدودیت ساخت زیرساخت‌هایی همچون نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌ها و صنایع پایه‌ای همچون فولاد، مس و آلومینیوم، صادرات نفت و گاز روبرو خواهیم بود و رشد اقتصادی کشور با مشکل مواجه خواهد شد.

وی با بیان اینکه نفوذ به حدی است که می‌تواند خطرات امنیتی بسیار جدی به همراه داشته باشد، گفت: گستردگی انتشاردهنده‌های دی‌اکسید کربن و تعهد کشور مبنی بر شفافیت صنایع و زیرساخت‌های انتشاردهنده دی‌اکسید کربن از جمله میادین نفت و گاز، صنایع حمل‌ونقل، صنعت فولاد، مس، آلومینیوم و از همه مهم‌تر صنایع نظامی را در آستانه خطر جدی قرار خواهد داد.

صفری تعهد کشور مبنی بر همکاری با سایر کشورها در زمینه سامانه‌های هشداردهنده و اضطراری که سامانه‌هایی اطلاعاتی و امنیتی هستند و همچنین لزوم شفافیت در این سامانه‌ها را از جمله دلایل ایجاد این خطرات برشمرد.

به گزارش فارس، می‌توان نتیجه گرفت که یک جریان عظیم و سازماندهی شده سیاسی- رسانه‌ای در تلاش است که گرمایش زمین را به عنوان یکی از مشکلات بین‌المللی در حوزه محیط‌زیست نشان دهد در حالی که اجرای این تعهدات نه تنها باری از دوش مردم بر نخواهد داشت بلکه موجب تحمیل خسارت‌هایی نیز خواهد شد؛ چراکه پیوستن به توافق‌نامه پاریس به معنای پذیرفتن محدودیت‌هایی برای انتشار دی‌اکسید کربن حاصل از مصرف منابع انرژی شامل نفت و گاز است؛ این در حالی است که کشورهای در حال‌ توسعه ازجمله ایران در مسیر پیشرفت نیازمند استفاده از منابع فسیلی و احداث زیرساخت‌هایی ازجمله نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌ها، راه‌ها، بنادر و صنایع پایه هستند که همگی به مصرف انرژی گره خورده است.

از سوی دیگر پیوستن به این توافق‌نامه باعث می‌شود کشورهای غربی بتوانند از ابزار تغییرات آب‌وهوایی، مشابه موضوعاتی نظیر حقوق بشر و مبارزه با تروریسم برای ایجاد فشار و مقابله با کشور استفاده کنند و با تسلط بر میزان و نحوه استفاده از منابع نفت و گازی کشور و صنایع مرتبط با آن، کشور را با مشکلات جدی مواجه کنند.

 

انتهای پیام/