امنیت شان هم بد نبود. اگرجرم و جنایتی هم بود، در قیاس با منطقه، رقم عجیبی نبود ولی از دو سه سال پیش ورق به یکباره برگشته و زندگی روی دیگرش را به مردم جمهوری بولیواری ونزوئلا نشان داده است.
قرار بود در این کشور 30 میلیون نفری امریکای لاتین که عضو اوپک و یکی از تولیدکنندگان بزرگ نفت در سطح جهان است، پول نفت بر سر سفره مستضعفان بیاید و بین ستمدیدگان تقسیم شود؛ همان ها که سالها زمامداری غربگرایان، فقیرترشان کرده بود ولی حالا کارشان به جایی رسیده که نان و خوراک را هم باید از خارج بیاورند. روی نفت خوابیده اند و پول ندارند. ناامنی به بالاترین حد خود رسیده و به یک تلنگر ، به روی هم ماشه می کشند.
اگر پیش از این از نظر آمار قتل و ناامنی، پشت سر هندوراس و السالوادور ایستاده بودند، اکنون در صف اول هستند، بالاترین در جهان.
شاخص قتل در ونزوئلا به صورتی توقف ناپذیر هر روز بالاتر می رود. به گزارش دیده بان خشونت در ونزوئلا، اگر در سال 2013، به ازای هر 100 نفر جمعیت، 79 قتل در این کشور رخ می داد، این رقم در سال 2014 به عدد 82 و در سال 2015 به 90 نفر افزایش یافت. یعنی سال گذشته، 27 هزار و 875 نفر در ونزوئلا به قتل رسیدند و این وضعیت، در سال جاری - 2016 - به مراتب بدتر و وخیم تر شده است.
چه شد که کار به اینجا کشید؟ شاید دشمنان در نظام سرمایه داری و خرده بورژواها علیه این حکومت سوسیالیست و توزیع عادلانه ثروت توطئه کرده اند؟!
اگر مشکل این است، پس چرا کوبا هنوز بر سر پاست؟!
مصطفی اعلایی سفیر ایران می گوید وضعیت کوبا با ونزوئلا فرق دارد.
اعلایی یک سال و نیم است که سفیر ایران در ونزوئلا است. قبل از آن، سه سال و نیم سفیر ایران در کوبا بوده و اکنون بهتر ازهر کس دیگر تفاوت ها و شباهت ها را لمس می کند.
او می گوید: اقتصاد کوبا کمونیستی است. دولت همه منابع را مدیریت کرده است. البته مقدمات آموزش و بهداشت را فراهم کرده و مردمش از این بابت دغدغه ای ندارند اما قرار نیست که در رفاه باشند. تحریم ، چیز ساده ای نیست. امریکا به شدت مراقب است که کشورهای ثالث با کوبا معامله نکنند ولی مدیریت دولتی اقتصاد، مانع از ویران شدن کشور شده است.
اعلایی یادآوری می کند که کوبا از سال 1960 یعنی همان اولین سال پیروزی انقلابش به رهبری فیدل کاسترو با تحریمهای گسترده امریکا روبرو شد و این تحریمها با گذشت 56 سال و حتی سفر باراک اوباما به هاوانا، همچنان ادامه دارد.
این دیپلمات که اکنون کارشناسی زبده در منطقه امریکای لاتین است ، توضیح می دهد: تا زمانی که راست گراهای طرفدار آمریکا در ونزوئلا بر سر کار بودند پای شرکت های فراملیتی غربی باز بود و آنها تا می توانستند منابع نفتی و معدنی این کشور را غارت می کردند. جامعه به دو طبقه فقیر و غنی تقسیم شده بود.
آن زمان فقر شدیدتر بود اما در دوران جدید، دولت سوسیالیست به رهبری هوگو چاوز - و حالا، نیکلاس مادورو - تصمیم گرفت به طبقه فقیر بیشتر رسیدگی کند؛ طبقه ای که تحت ستم بود تحت رسیدگی قرار گرفت . هرچند، البته چگونگی انجام این کار و تبعات آن نیاز به بحث دارد.
نحوه تقسیم درآمد حاصل از فروش نفت میان اقشار مختلف مردم یکی از نکات مورد بحث است. یک راه این است که این پول به طور مستقیم در اختیار مردم قرار گیرد. منظور صرفا پرداخت مستقیم یارانه به مردم نیست بلکه همه پرداخت های غیرمستقیم یعنی ارائه خدمات رایگان به مردم را نیز باید در نظر گرفت.
سفیر ایران در ونزوئلا، ' مدیریت نکردن منابع مالی ' و' هزینه آنها بدون آنکه منجر به تقویت زیرساخت های اقتصادی بشود' را علت بروز مشکلات کنونی در این کشور می داند و تاکید دارد: نتیجه این سیاستها آن شد که با کاهش قیمت نفت، اقتصاد این کشور ، چهره واقعی خود را نشان داد.
اعلایی می گوید: تا چند سال پیش مردم ونزوئلا بسیار خوب و مرفه زندگی می کردند؛ بهترین پوشاک، دارو های خوب و ارزان، خدمات پزشکی ارزان. حتی بلیت هواپیما به قدری ارزان بود که بسیاری از اتباع سایر کشورها از ونزوئلا بلیت می خریدند اما همه این ها که پرداخت غیرمستقیم یارانه به مردم به شمار می رفت، کمکی به اقتصاد مردم نکرد.
وی می افزاید: البته نیت این بود که به مردم تحت ستم کمک شود. نهضت مسکن راه انداختند و به چندین هزار نفر خانه تقریبا رایگان دادند اما چگونگی واگذاری این خانه ها هم محل بحث بود و نتوانست بنیه اقتصاد این کشور را تقویت کند.
سفیر ایران در ونزوئلا اعتقاد دارد: شاد کردن موقت مردم از طریق پرداخت مستقیم و غیرمستقیم یارانه، عدم مدیریت مناسب منابع مالی و بکارگرفتن آنها بدون آنکه به تقویت ساختار تولید کشور کمک کند، موجب شد با کاهش قیمت نفت، اقتصاد ونزوئلا هم نابود شود. کشوری که 96 درصد درآمدش از فروش نفت تامین می شد با کاهش قیمت نفت از بشکه ای 110 تا 120 دلار به 25 دلار به روزگار کنونی رسیده است.
اعلایی به سفر هفته گذشته دکتر روحانی به ونزوئلا برای شرکت در اجلاس سران جنبش عدم تعهد هم اشاره می کند و می گوید که از فرصت حضور رییس جمهور و وزیران خارجه و صنعت برای همکاری دو کشور بهره بردیم، هرچند که این سفر ، دو جانبه نبود.
وی توضیح می دهد: راه هایی را برای همکاری انتخاب کرده ایم که هم به تولید در ونزوئلا و هم به توسعه کشور خودمان کمک کند و از طرفی متکی بر درآمد نفت هم نباشد. وزیران دو کشور جلساتی داشتند تا همکاری ها را ادامه دهند ، منتهی در مسیری کاملا جدید و با توجه به وضعیت کنونی ونزوئلا.
اعلایی یادآور می شود: هم ما نیازمندیم که نفت را در پروژه ها چندان دخالت ندهیم و هم ونزوئلا. البته کار مشکلی است اما با برنامه ریزی و مدیریت و نقشه راه، امکان عملی شدن آن هست که می خواهیم همین کار را بکنیم.
سفیر ایران می افزاید که یک راه برای این همکاری ها، صادرات خدمات فنی و مهندسی است.

** تجربه مشترک
ایران می خواهد آینده رابطه خود با ونزوئلا را به نفت گره نزند. نفت، تجربه مشترک دو کشور است.
شاید اگر سیاست های اقتصادی ایران در سه سال گذشته تغییر نکرده بود، تجربه ما هم از نفت به تلخی تجربه مردم ونزوئلا بود.
ثروتی که قرار بود عادلانه توزیع شود، عملا به تقسیم فقر انجامید.
 

ایرنا

سوختن سالانه ۵ میلیارد دلار در آتش کم تدبیری مجلس و شهرداری  اقدام تحسین برانگیز و قابل ستایش وزارت نفت در قطع گاز نیروگاه های راندمان پائین  فقط ۸ سال تا تغییر چهره انرژی جهان باقی مانده است  ضرورت‌های احداث سریع خط آهن ورزقان  قیمت نفت و ارزش کل ذخایر نفت ایران یک سوم می شود