پیام نفت: حجم زیادی از ساختمانهای کلیدنخورده آماده مصرف در تهران و سایر شهرهای کشور را املاکی تشکیل میدهند که محصول «عرضه حبابی» سالهای 90 تا 92 هستند؛ اما چون این سرمایهگذاریها در آن زمان با «نیت خاص» انجام شده است، صاحبان آنها امروز - به رغم بازگشت تقاضای خرید- برای هر نوع اقدام برای تبدیل سرمایههای خود، مستاصل شدهاند.
به گزارش فرهیختگان، در فاصله شروع تحریم تا پایان رونق قبلی مسکن، سرمایهگذارانی از همه نوع طیف (سرمایهداران عمده شامل تولیدکننده و تاجر، سرمایهداران متوسط و حتی خُرده سرمایهدارها)، تصمیم گرفتند مشکلات فعالیت اقتصادی در بازارهایی را که نیاز به رابطه بینالمللی روان دارد از طریق انتقال موقتی سرمایه به بازار ملک -که در شرایط عادی و غیرعادی، همواره امنترین مکان سرمایهگذاری محسوب میشود- برای خود حل کنند.
این تصمیم بلافاصله در آمار صدور پروانههای ساختمانی سالهای 90، 91 و 92 تهران منعکس شد و برای اولینبار در تاریخ ساخت و سازهای پایتخت، تیراژ ساخت مسکن در این کلانشهر از 200 هزار واحد در سال گذشت. به موازات این اتفاق، احداث ساختمانهای تجاری- اداری یا همان «مال»ها نیز در همین سالها شدت گرفت.
در حال حاضر بررسیهای کارشناسی در بازار ملک نشان میدهد: «ایجاد سود متناسب با تورم فزاینده» به عنوان تنها نیت گروهی از سرمایهگذاران ملکی در سالهای تحریم، باعث شکلگیری ساختمانهایی در نقاط گرانقیمت و بعضا متوسط شهر شده که عملا در سمت تقاضا –چه تقاضای مسکونی و چه تقاضای اداری یا تجاری- امکان رابطهبرقرار کردن با این بناها وجود ندارد. ساختمانهای محصول دوره تحریم، همان واحدهای خالی بلااستفاده هستند که رشد آنها از یکسو باعث «عرضه حبابی» و «بیهدف» در بازار ملک شد و از سوی دیگر «اسارت سرمایهها» در این بازار را رقم زد.
به این ترتیب، تقویت «عرضه»، پس از ترکیدن حباب جذابیت سرمایهگذاری مسکن، رونق به بازار نخواهد آورد، تقویت «تقاضا» نیز بهواسطه سطح پایین درآمدهای خانوارهای هدف نیاز مسکن که درآمدهایشان تطابقی با اقساط وامهای بزرگتر را ندارد، فقط صندوق وامدهندگان را خالی خواهد کرد.
|