به گزارش سپيدپوش به نقل از وبلاگ طب سنتي، سيستم‌هاي گرمايشي كه ما استفاده مي‌كنيم معمولا يكي از انواع زير است:
– بخاري (نفتي، گازي و برقي)
– شوفاژ (رادياتور، فن كويل)
– تهويه مركزي (وزش هواي گرم از بالا، وزش هواي گرم از كف)
– سيستم‌هاي نوين گرمايشي (قرار دادن لوله آب گرم در كف اتاق)
همه اين سيستم‌ها باعث مي‌شود كه هواي گرم توليد شده در اثر جايجايي در قسمت بالاتر (محل زندگي يا كار) و هواي سرد در قسمت پايين‌تر قرار
گيرد. در طب سنتي ايراني، توصيه مي‌شود براي سلامتي بايد به ترتيب دماي پا بالاتر، دماي بدن متعادل و دماي سر خنك باشد. بوعلي سينا در
كتاب قانون توصيه مي‌كند «براي سلامتي، هواي خنك (نه سرد) را تنفس كنيد و زماني كه اين هوا گرم شد (در اثر دادن اكسيژن و گرفتن گاز كربنيك)
آن را بازدم كنيد».
ولي سيستم‌هاي گرمايشي كه ما استفاده مي‌كنيم دقيقا برعكس سبك زندگي سنتي ايراني كه طي صدها سال (بلكه هزاران
سال) تجربه شده است طراحي و استفاده مي‌شود. چرا كه با سيستم‌هاي گرمايشي موجود مجبوريم گرم‌ترين هواي محيط زندگي يا كار را تنفس كنيم و
قسمت پا در سردترين حالت قرار گيرد. مي‌توان گفت اگر بخواهيم با سيستم‌هاي گرمايشي موجود سالم زندگي كنيم بايد بالانس بزنيم !!! تا
دماي مورد نياز قسمت‌هاي مختلف بدن در حالت مطلوب باشد. از طرفياگر كف محل سكونت از مصالحي مانند سراميك باشد خود مزيد بر علت
است،چون سراميك باعث سردتر شدن كف و عوارضي مانند تشديد دردمفاصل و آرتروز مي‌شود.
پس چه كنيم ؟؟؟؟
اجداد و نياكان ما طي سال‌ها تجربه كرسي را براي گرم كردن خود در زمستان
طراحي كرده بودند كه دقيقا با آنچه در طب ايراني آمده است مطابقت دارد.
شخصي كه زير كرسي مي‌نشيند به ترتيب پاها گرم‌ترين جاي كرسي، بدن
در محل متعادل كرسي (زير لحاف) و سر در فضاي خنك اتاق قرار دارد.
بنابراين هميشه هواي خنك تنفس مي‌شود كه يك فاكتور مهم در سلامتي
است. البته امروزه مي‌توان از گرم‌كننده‌هاي برقي بجاي منقل و چاله كرسي
و خاك زغال و … به عنوان منبع گرمايشي كرسي استفاده كرد. همچنين
مي‌توان براي كف اتاق‌ها يا محل زندگي از مصالحي مانند پاركت چوبي
يا كف پوش‌هاي غير پلاستيكي ديگر استفاده نمود.
نمونه‌اي از كرسي چوبي به همراه اجاق برقي آن
