میلیون ها جوان از دانشگاه های مختلف فارغ التحصیل شده و اکنون مدرک در دست منتظر دولت نشسته اند تا دولت برای آنها شغل ایجاد کند. تامین شغل برای این تعداد جوان مدرک در دست نیز از عهده دولت بر نمی آید چرا که دولت صدها میلیارد تومان به پیمانکاران و صندوق های بازنشستگی و ... بدهکار است و کل درآمد نفتی کشورنیز صرف پرداخت حقوق بازنشسته ها و یارانه ها می شود.

تا سه دهه پیش جوانان از دولت توقع شغل نداشتند چرا که شغل غالب مردم کشاورزی و دامداری و کار در بازار بود.اما عملکرد بدون برنامه و بدون استراتژی برخی دولت های گذشته و سیاست های کوته نگرانه و منفعت طلبانه برای جذب رای در انتخابات منجر به احساس وابستگی روز افزون جوانان به دولت و طلب شغل و رفاه از دولت ها گردیده است و اکنون دولت با میلیون ها جوانی مواجه است که اغلب تخصصی ندارند و تنها مدرک دانشگاهی در دست دارند و بسیاری از آنها به دنبال شغل های اداری و پشت میز نشینی هستند.

از طرف دیگر غالب زمین های ایران بایر هستند بگونه ای که وقتی با هواپیما بر فراز شهرهای مختلف سیر می کنید سرزمین خشک و بی آب و علف را می نگرید . چنین سرزمین کم آبی نیاز به آبیاری مدرن و کشت با کمترین میزان آب دارد که نیل به این هدف نیز نیاز به صرف هزینه زیاد و حمایت دولت دارد که دولت از اکنون از چنین توان مالی برخوردار نیست.

در مجموع، اولویت سرمایه گذاری اشتغال زا در حوزه های زیر ساخت توسعه کشاورزی ، یکپارچه سازی اراضی و حمایت جدی از شرکت های کشت و صنعت و استفاده از شیوه های مدرن کشت و آبیاری است.

بخش کشاورزی و باغداری حوزه ای است که با سرمایه نسبتا کم، اشتغال نسبتا زیادی ایجاد می کند اما از حیث درآمد و کسب سود قابلیت رقابتی کمتری نسبت به حوزه نفت و گاز و پتروشیمی دارد.

با این شرایط ویژه ایران ، مزیت سرمایه گذاری در کدام حوزه برای سرمایه گذاران جذاب تر است؟ به دلایل زیر اصلی ترین مزیت سرمایه گذاری در ایران عبارت است از سرمایه گذاری در حوزه نفت و گاز و خصوصا صنعت متنوع متکثر و رو به توسعه پتروشیمی است و اکنون ایران دارای ذخایر عظیم گاز متان،اتان ،پروپان و بوتان است.

با این منابع ارزشمند ما می توانیم صد کارخانه بزرگ پتروشیمی با خوراک های یاد شده احداث نماییم. کشور چین از ایران،امریکا و سایر کشورها خوراک اتان، بوتان و پروپان را خریداری و با صرف هزینه حمل زیاد این مواد اولیه را به کشور خود منتقل و ده ها کارخانه پتروشیمی احداث می نماید و محصول نهایی را با چندین برابر قیمت مواد خام به ایران و سایر کشورها می فروشد و ضمن کسب درامد بالا، میلیون ها شغل مستقیم و غیر مستقیم ایجاد می کند .این سوال وجود دارد که چرا با وجود این همه منابع اولیه این سرمایه گذاری ها در ایران انجام نمی شود و ما چرا باید با این سرمایه های خدادادی هنوز خام فروشی کنیم؟!

دولت در شرایط کنونی منابع لازم برای سرمایه گذاری را در اختیار ندارد و بستر قانونی لازم جهت جذابیت برای جذب سرمایه گذاری وجود ندارد که اگر بستر لازم وجود می داشت در سالهای اخیر سرمایه گذاران وارد صحنه می شدند. چنانچه همین روال فعلی حفظ شود جذابیت مورد نیاز برای سرمایه گذاری در ایران برای سرمایه گذاران داخلی و خارجی وجود ندارد.

معتقدم حفظ وضع موجود بسیار خسارت بار و حتی نگران کننده است چرا که فروش مواد خام، عدم ایجاد جذابیت برای سرمایه گذاران و به دنبال آن بیکاری ، فقر و مشکلات اجتماعی و ده ها مشکل دیگر آینده مبهمی برای ثبات و توسعه کشور رقم خواهد زد. اما چنانچه دولت از هم اکنون اعلام نماید حاضر به اجرای درست مفاد قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت و در نتیجه اعمال تخفیف بین 20 تا 30 درصدی برای خوراک مایع تحویلی به پتروشیمی ها در یک بازه زمانی 5 تا 10 ساله است، با همین مصوبه تحولی در صنعت پتروشیمی ایجاد خواهد شد و سرمایه گذاران بزرگ ،میلیاردها دلار در این حوزه سرمایه گذاری خواهند نمود که نتیجه آن جلو گیری از خام فروشی گاز پروپان و بوتان و تبدیل این دو ماده خام به محصولات با ارزش افزوده چند برابری خواهد شد . به این ترتیب ما بجای صادرات بوتان و پروپان به قیمت حدود 350 دلار ،این دو ماده اولیه را به محصولات ارزشمندتری تبدیل می کنیم و با قیمت 1200 دلار به بازار های جهانی عرضه می نماییم. این تحول بزرگ با سرمایه گذاری خارجی و نه با منابع داخلی انجام خواهد شد هر چند ما در کشور منابعی برای اینگونه سرمایه گذاری های عظیم در اختیار نداریم.

برخی گزارش ها نشان دهنده آن است که تا 5 سال آینده تولید بوتان و پروپان ایران به 20 میلیون تن در سال خواهد رسید و بازاریابی این میزان از محصول و فروش آن ضمن ایجاد رقابت منفی در بازار، آسان نیز نخواهد بود در حالی که ما می توانیم با اجرای مفاد قانونی که دست دولت را جهت تخفیف تا 30 درصدی نیز باز گذاشته سرمایه گذاران بزرگ داخلی و خارجی را جذب و 20 میلیون تن مواد خام یادشده را به محصولات بسیار ارزشمند تبدیل و بین 12 الی 15 میلیارد دلار در سال صادرات حاصل از این سرمایه گذاری نصیب کشور و نسل های آینده شود.

از طریق احداث کارخانه های PDH/PP  می توانیم تا 10 میلیون تن پروپیلن و مشتقات آن را تولید و روانه بازارهای جهانی کنیم و با احداث واحدهای الفینی با خوراک بوتان می توانیم محصولات ارزشمندی چون اتیلن، پروپیلن، ایزوبوتیلن، بوتادین، بنزین پیرولیز(شامل بنزین، بنزن، و انواع زایلن ها) تولید نمائیم.  چنانچه دولت اعلام نماید حاضر به تمکین به قانون و اجرای قانونی است که لایحه آن را خود تهیه و در مجلس مصوب نمود! و به دنبال آن اعلام نماید حاضر است طبق تبصره 1 قانون الحاق برخی مواد به مقررات مالی دولت مصوب اسفند 93 نرخ خوراک واحد هایی که جدید احداث شوند را از زمان بهره برداری به مدت 5 سال تا 30 درصد تخفیف دهد و بعد از 5 سال به بخش دیگری از قانون عمل نماید که تخفیف نرخ خوراک به واحدهای پتروشیمی بگونه ای خواهد بود که حاشیه سود 25 درصدی برای این واحدها حفظ شود یا حتی حاشیه سود 5 درصد بالاتر ز تورم رسمی کشور برای آنها حفظ شود؛ از زمان اعلام این خبر تا زمان انبوه درخواست ها برای احداث واحدهای پتروشیمی یاد شده یک ماه نیز نخواهد گذشت و در اواخر سال جاری و اوایل سال 96 مقدمات سرمایه گذاری های چند میلیارد دلاری در این حوزه آغاز خواهد شد.شروع اعمال تخفیف های دولت در نرخ خوراک از 4 سال بعد و زمانی است که این واحدها به بهره برداری می رسند اما از از اعلام مصوبه یاد شده سرمایه گذاری ها آغاز و ضمن انجام میلیاردها دلار سرمایه گذاری برای صدها هزار نفر شغل مستقیم و غیر مستقیم ایجاد خواهد شد.  کل مبلغ تخفیفی که دولت با اعمال میانگین تخفیف 20 درصدی از 4 سال بعد باید در محاسبات مالی خود لحاظ نماید بابت عدم خام فروشی 20 میلیون تن LPG(پروپان و بوتان) 1.4 میلیارد دلار در سال است اما درآمدی که برای کشور ایجاد می شود بین 12 تا 15 میلیارد دلار درآمد با اعمال این سیاست برای کشور در هر سال ایجاد می شود. حتی با 15 درصد آورده سهامدار ایرانی و 85 درصد جذب منابع از طریق فاینانس می توان این سرمایه گذاری های عظیم را محقق نمود.

غالب این سرمایه گذاری ها با مشارکت شرکتهای زیر مجموعه صندوق های بازنشستگی انجام خواهد شد و در نهایت منجر به افزایش درآمد و سود این صندوق ها و کاهش وابستگی آنها به بودجه عمومی می شود که از این بابت نیز می تواند منجر به کاهش هزینه سالانه 4 تا 5 هزار میلیارد تومان برای دولت از این بابت شود.

اما برخی از مشاغلی که با سرمایه گذاری های یاد شده فعال خواهند شد و اشتغال زایی زیادی را به خود اختصاص خواهند داد عبارتند از:

1- بیش از 50 هزار نفر بصورت مستقیم در پروژه های در حال احداث

2- اشتغال ناشی از سفارش ساخت قطعات و تجهیزات  و ... به شرکتهای سازنده مبدل، بویلر، درام و انواع برج های صنعتی(TOWER)

3-اشتغال ناشی از سفارش ساخت قطعات و تجهیزات  و ... به شرکتهای تجهیزات الکترونیک

4- اشتغال ناشی از سفارش ساخت قطعات و تجهیزات  و ... به سازندگان انواع ولوها

5- فعال تر شدن شرکتهای سیمان، فولاد سازی ها و ...

6- دن شرکتهای کاشی و سرامیک و سنگ

7- فعال تر شدن شرکتهای لوله سازی

8- فعال تر شدن شرکتهای سازنده اسکلت فلزی و شرکتهای سازنده درب و پنجره

9- فعال تر شدن شرکتهای حمل و نقل مسافر

10- شرکتهای حمل و نقل بار و شرکتهای ماشین آلات سنگین

11- فعال تر شدن شرکتهای نرم افزاری، تجهیزات کنترلی

12- فعال تر شدن شرکتهای تامین تجهیزات روشنایی، برق صنعتی  و ...

13- شهرک سازی ها برای پرسنل

14- تامین خوراک و نیازهای پرسنل و خانواده های پرسنل مستقر در منطقه

فرآیند کاهش تولید پارس جنوبی آغاز شده و هر سال سرعت خواهد گرفت  هیچ جای جهان مثل ایران نیست که تمامی خانه‌ها گازکشی شده باشند  پایان قرن نفت و هزاران میلیارد دلار سرمایه ای که کم ارزش می شود  طرح تبدیل دودکش نیروگاه به خوراک واحد پتروشیمی  تحلیل مقایسه ای مصرف واقعی انرژی برق در ایران