پايگاه خبري تحليلي انتخاب (Entekhab.ir) :
علي حسين باكير در عربي 21 نوشت: در آگوست 2018، عمران خان بعنوان رئيس جمهور پاكستان انتخاب شد. پيروزي دور از انتظار خان در انتخابات، دربردارنده هشدارهايي براي مسئولان سعودي و اماراتي بود؛ به اين دليل كه هيچ كس رسيدن او به حكومت را پيش بيني نمي كرد. در ادامه، رياض و ابوظبي كه نگراني هاي زيادي درمورد روي كار آمدن عمران خان كه سيگنال هايي براي نزديكي به تهران داده بود، داشتند، تلاش كردند اين مرد را از طريق زمينه سازي براي سفرهاي رسمي، به سمت خود جذب كنند.
به گزارش سرويس بين الملل «انتخاب»؛ در ادامه اين مطلب آمده است: در همين راستا، در ماه اول رياست جمهوري عمران خان، پادشاه سعودي طي دعوتي رسمي از او خواست كه به عربستان سفر كند. پس نخست وزير جديد پاكستان در اولين سفر رسمي خارجي خود به مملكت سعودي و پس از آن، به امارات رفت.اين سفرها تا حدودي از نگراني هاي مسئولان سعودي و اماراتي در مورد تحولات منطقه كاست.
پاكستان در طول تاريخ، روابط مستحكمي با مملكت سعودي داشته و عربستان همواره حمايت اقتصادي از پاكستان را عهده دار بوده است، تا در مقابل، از حمايت نظامي و امنيتي ان برخوردار شود. در واقع، حضور نظامي پاكستان در مملكت سعودي به دهه 70قرن گذشته باز مي گردد؛ زماني كه ارتش و دستگاههاي اطلاعاتي پاكستان عهده دار آموزش نيروهاي مسلح عربستان شدند.
با وجود اين نوع روابط بين عربستان و پاكستان، اسلام اباد همواره تلاش كرده است وارد ماجراجويي هاي منطقه اي عربستان و امارات نشود.
در جنگ يمن، اسلام آباد درخواست رياض مبني بر مشاركت در اين جنگ را نپذيرفت، با اين بهانه كه پارلمان پاكستان با اين مساله مخالفت كرده است. اما مسئولان پاكستان متعهد شدند كه در صورتي كه عربستان مورد حمله نظامي قرار بگيرد، از آن حمايت كنند.
علاوه بر اين، هنگامي كه عربستان و سه دولت عربي ديگر، امارات، بحرين و مصر، قطر را محاصره كردند و از ديگر دولتها خواستند در اين مسير آنها را همراهي كنند، پاكستان با اين منطق مخالفت كرد. همين موضع پاكستان، باعث ايجاد حالت خشم ساكتي در بين مسئولان دول خليج فارس شد. از نظر پاكستان، اسلام آباد نقش ميانجي يا پل بين طرفهاي مختلف را دارد و هيچ طرفي نمي تواند از اين كشور به عنوان ابزاري براي جنگ عليه دشمن خود استفاده كند.
از سال گذشته، اسلام آباد دچار مشكلات اقتصادي بزرگي شده است؛ همانطور كه هر يك از كشورهاي ايران، امارات و عربستان، به دشمن لجوج پاكستان، يعني هند، نزديك شدند و اين مساله موجب ايجاد حالت ناامني در پاكستان شد. در ادامه، اسلام اباد نيروهاي نظامي خود را به عنوان مستشار و مربي به عربستان اعزام كرد، اما اين مساله هم نتوانست رياض و ابوظبي را خوشحال كند؛ چرا كه آنها انتظار داشتند اسلام آباد در ماجراجويي هاي منطقه اي شان شريك شود. با روي كار آمدن خان، رياض و ابوظبي، بحران اقتصادي پاكستان را فرصتي براي كسب دستاوردهاي سياسي و نظامي بيشتري از سوي پاكستان دانستند.
در همين راستا، عربستان سعودي پيشنهاد حمايت مالي 6 ميليارد دلاري و امارات، پيشنهاد 6.2ميليارد دلار كمك مالي را به پاكستان ارائه دادند. اين در حالي است كه احتمال سفر محمد بن سلمان نيز به پاكستان در ماه اينده، وجود دارد.
اما ايا چنين اقداماتي مي تواند باعث جذب پاكستان به سمت محور سعودي-اماراتي شود؟ به عقيده برخي تحليلگران، چنين امري ممكن است، اما در مقابل، هستند كارشناساني كه معتقدند نخست وزير پاكستان تنها قصد دارد ضمن حفظ نزديكي به ايران و تركيه، از حمايت مالي عربستان و امارات نيز استفاده كند و هرگز به دنبال امتيازدهي به آنها در مورد مسائل اساسي نيست. از اين رو، مي كوشد تا توازن را در روابط خود حفظ كند؛ بدين معنا كه همزمان، به ايران و تركيه نيز نزديك شود.