پيام نفت:

روزانه يكصد ميليون ليتر بنزين در خودروهاي كشور مصرف مي شود كه ارزش واقعي اين ميزان بنزين روزانه 50 ميليون دلار و سالانه 18 ميليارد دلار است. بطور متوسط 70 درصد خودروهاي شهرهاي بزرگ از جمله تهران تك سرنشين هستند. مصرف بنزين خودروهاي تهران روزانه 13 ميليون ليتراست و به نظر مي رسددر 7 شهر بزرگ كشور حدود 30 ميليون ليتر در روز باشد.  به اين ترتيب مصرف بنزين در تهران روزانه 6.5ميليون دلار و در سال 2.3 ميليارد دلار و در 7 شهر بزرگ كشور بجز تهران سالانه حدود 5 ميليارد دلار مي باشد.

سهم خودرو هاي تك سرنشين در مصرف بنزين تهران 1.5 ميليارد دلار و در 7 شهر كلان بجز تهران 3.5 ميليارد دلار مي باشد. مصرف سوخت خودروهاي تك سرنشين 6 برابر اتوبوس و حدود 10 برابر مترو است.لذا چنانچه نيمي از خودروهاي تك سرنشين با توسعه شبكه اتوبوس راني و مترو به اين شبكه ها منتقل شوند فقط در تهران سالانه 750 ميليون دلار و در شهرهاي بزرگ 1.7 ميليارد دلار در سال صرفه جويي در مصرف سوخت حاصل خواهد شد.

حال سؤال اينست كه چگونه مي توان مردم را مجاب نمود كه بجاي خودرو شخصي و تك سرنشين از سيستم حمل و نقل عمومي استفاده نمايند. اين خواست بزرگ و موهبت ماندگار زماني حاصل خواهد شد كه مردم به آساني و آرامش بتوانند با استفاده از سيستم حمل و نقل عمومي به مقصد برسند و زماني اين هدف محقق مي گردد  كه در توسعه زيرساخت ها و خريد اتوبوس هاي مدرن مورد نياز و احداث خطوط مترو در مسيرهاي مختلف شهر سرمايه گذاري شده باشد.

براي احداث 100 كيلومتر شبكه مترو جديد و دو برابر كردن شبكه مترو موجود نياز به 3 ميليارد دلار سرمايه گذاري مي باشدو براي خريد 10000 دستگاه اتوبوس مناسب،  نياز به يك ميليارد دلار سرمايه گذاري مي باشد. بنابراين براي ايجاد شرايط مناسب براي حمل و نقل عمومي آسان و جذاب در شهر تهران نياز به 4 ميليارد دلار سرمايه گذاري مي باشد اتوبوس ها از زمان خريد و قرار گرفتن در سيستم حمل و نقل شروع به درآمدزايي و سود دهي مي كنند. مسيرهاي مترو نيز با بهره برداري از هر ايستگاه شروع به سود دهي مي كنند از طرفي سرمايه گذاري 3 ميليارد دلاري در زيرساختهاي مترو به مرور و طي 3 سال انجام مي شود يعني سالي 1 ميليارد دلار  و خريد اتوبوس ها نيز طي يك سال قابل انجام خواهد بود. بدون ترديد توسعه زيرساخت هاي حمل و نقل عمومي شهر تهران و كلان شهر ها مهمترين اولويت سرمايه گذاري در اين شهرها مي باشد. اين سرمايه گذاري بسيار پر بازده است و در كمتر از 5 سال كل سرمايه گذاري بازگشت مي كند و ده ها سال مردم و دولت از مواهب و ميوه هاي ارزشمند آن بهره خواهند برد.  ذكر اين موضوع حائض اهميت است كه با انتقال نيمي از خودروهاي تك سرنشين به شبكه مترو و سيستم اتوبوس راني از بار ترافيكي شهر به حد زيادي كاسته خواهد شد و حمل و نقل روان تر و مصرف سوخت خودروها كاهش خواهد يافت.
با لحاظ مطالب فوق مشخص است كه اين سرمايه گذاري كاملا اقتصادي است و بازگشت سرمايه حدود 5 سال محقق خواهد شد، منتها در فضاي واقعي چنين سرمايه گذاري منسجم و يكپارچه اي به سادگي قابل تحقق نيست چرا كه سيستم تصميم گيري منسجمي در كشور وجود ندارد.
براي اتخاذ چنين تصميم منسجمي نياز به سيستم تصميم گيري هماهنگ و منسجم شهرداري تهران و شخص رئيس جمهور است و يك ساختار هماهنگ و داراي مسئوليت ها و اختيارات لازم مي تواند چنين تصميمي را جاري نمايد و سرمايه گذاري داخلي و خارجي را جهت اين هدف همراه نمايد و بتواند با ايجاد صندوق پروژه هاي متشكل از صندوق توسعه ملي ،شركتهاي سرمايه گذاري و بانك ها و شركتهاي توانمند چنين طرح ملي را اجرا نمايد.

تا وقتي رئيس جمهور و شهردار تهران دغدغه حل معضل خورو هاي تك سرنشين و توسعه زيرساخت هاي حمل و نقل تهران و كلان شهرها را بصورت مستمر و جدي نداشته باشند محال ممكن است كه اين گره در حال كشش گشوده شود.

http://nedayehamvatan.blogfa.com